1998ko azaroan, Donostia Zinemaldiaren zuzendari izan zen bigarren etapan, Diego Galánek telefax bat igorri zion Jafar Panahi zinemagile irandarrari. Teheranera zihoan komunikazioaren tonuak agertzen du harreman pertsonala zutela zuzendariak eta zinemagileak eta, gainera, agerian jartzen du herrialde asiarrean milurteko berriaren atarian bizi ziren klima politikoa eta kultura-jazarpena.

Gutunetatik ondorioztatzen denez, Galánek eta Panahik São Pauloko Nazioarteko Zinema Jaialdiaren 22. edizioan topo egin zuten –diktadura militarraren goren aldian sortu zen jaialdia–: lehena epaimahaiko kidea izan zen eta bigarrenak bere bigarren film luzea aurkeztu zuen,  Ispilua (Ayneh, 1997), Locarnoko Zinema Jaialdiko Urrezko Lehoinabarra irabazi zuena.

Testuinguru horretan, zinemagile irandarra abian jartzen saiatzen ari zen proiektuak zuzenean ezagutu zituen Galánek. Donostiara itzuli zenean, «Zinemaldiko konfiantzazko lankide batekin batera», zinemagileak Brasilen eman zion proiektu bat irakurri zuen, eta esan zion «ziur aski arazoak izango bazituen ere, merezi zuela». Irango Errepublika Islamikoaren zentsurarekin izango zituen arazoei buruz ari zen.

Filma, Zirkulua (Dayereh, 2000), Jafar Panahiren proiektu saritu eta txalotuenetako bat izan zen. Veneziako Zinema Jaialdiaren sari nagusia lortu zuen eta, Donostian, zirkulua itxi zuen, nazioarteko kritikariek eman zioten urteko film onenaren saria jaso zuenean.

Urteetan zehar, Irango erregimenaren errepresioaren kontra borrokatzen jarraitu du Panahik, zinema tresna politiko gisa aldarrikatuz. Mahmoud Ahmadinejaden presidentetzaren aurka egiteko 2009an sortu zen Irango Mugimendu Berdearen alde agertu zenean, atxilotu egin zuten.  Bi urte geroago, Teherango Apelazioko Auzitegiak zigorra berretsi zuen, eta 20 urtez pelikulak filmatzea, herrialdetik kanpora bidaiatzea eta prentsarekin hitz egitea debekatu zion.

2023an fidantzapean askatu zuten arte, zortzi proiektu egin zituen klandestinitatean Panahik. Itxialdi zorrotzenera mugatu behar izan zenez bere ekoizpen-modua, noranzko posible guztietan mudatu ziren bere zinemaren moduak halabeharrez, eta bere militantzia politikoaren eta zinematografikoaren arteko ispilua izan da.