Joan den urtean, 1973an filmatutako eta Pinocheten estatu-kolpeak etendako film amaitu gabea, El realismo socialista, Donostia Zinemaldian estreinatu ondoren, atzera begiratzea eta Valeria Sarmiento zinemagile txiletarraren urratsen berri ematea merezi du, Donostia Zinemaldiaren azken berrogei urteetako historia iragazi baitu.
1984an, Notre Marriage fikziozko bigarren film luzearekin Errealizadore Berrien Donostia Sari Haundia [sic] irabazi zuen eta, edizio hortan bertan, Raúl Ruizekin batera, Guadalupe Echeverriaren ekimen aitzindarian parte hartu zuen La Ville des Pirates bideoarekin. 1988an itzuli zen Sarmiento, El hombre cuando es hombre (1982) dokumentalarekin Latinoamerikako ABCa izeneko atzera begirakoan parte hartzeko. Emakumearen misoginia eta dominazioa ahalbidetzen duten Costa Ricako klima sozialaren eta tradizio kulturalen erretratu ironiko honen ondorioz, Sarmiento pertsona non grata izendatu zuten Costa Rican.
Diego Galan Zinemaldiko orduko zuzendariak Txileko kolpe zibiko-militarraren ondorioz Parisen erbesteratutako “lagunari” hurrengo urtean zuzendu zion eskutitz bat erregistratzen du Artxiboak, non Latinoamerikako melodramaren generoa berrikusi nahi zuen ziklo bat martxan jartzeko laguntza eskatzen zion. Bere gutunean, Galán-ek, Sarmientoren ezagutza-maila aipatzen du, hark askotan aipatu baitzituen generoaren pasarte paradigmatikoak bere filmen bidez.
Hurrengo hamarkadetan, Sarmiento Donostiako Sail Ofizialera itzuli zen bi pelikularekin (Elle 1995ean eta Le Cahier Noir 2018an) eta muntatzaile modura sailaren historian izandako lehen miniseriearekin Mistérios de Lisboa (Raúl Ruiz, 2010). Halaber, muntatzaile gisa, Sarmientok 1978an Ventura Ponsen ekoizpen historikoan parte hartu zuen, Ocaña, retrat intermitent dokumentalean, Espainiako trantsizioak eragindako aldaketek markatutako asaldura-giro betean Cannesko Zinemaldian estreinatutakoa.
1998an, Sarmiento Zinemaldiko 46. edizioko Epaimahai Ofizialean parte hartu zuen, bere epaimahaikideak Jeremy Thomas ekoizlea, Julian Schnabel eta Jerzy Skolimowski zinemagileak, Valeria Golino eta Patricia Reyes Spíndola aktoreak eta Manuel Rivas idazle eta kazetaria izan zirelarik.
Josefina Molinaren gutuna Zinemaldiaren antolakuntzari (1978) Donostia Zinemaldiaren Artxiboa [+]
Diego Galanen gutuna Jafar Panahi zinema zuzendariari (1998) Donostia Zinemaldiaren Artxiboa [+]
Festival International de Films de Femmes de Créteil et du Val de Marne jaialdiaren XI. edizioaren egitaraua (1989) Donostia Zinemaldiaren Artxiboa [+]
Wolf Kochmannen gutuna Pilar Olascoagari Bette Davisen heriotzari buruz (1989) Donostia Zinemaldiaren Artxiboa [+]
Luis Buñuelen gutuna Antonio Vega de Seoane Donostiako alkateari (1960) Donostia Zinemaldiaren Artxiboa [+]
Antonio de Zulueta y Bessonek Irun Zineklubera bidalitako gutuna elkarrekin lan egitea onartzeko (1960) Donostia Zinemaldiaren Artxiboa [+]
Antoni Padrós zinegile underground-aren gutuna Pilar Olascoagari (1977) Donostia Zinemaldiaren Artxiboa [+]
Alfredo Guevara Kubako Kultura Ministerioko ministrorde eta ICAICen sortzailearen gutuna Luis Gascari, Zinemaldiko idazkari nagusiari (1977) Donostia Zinemaldiaren Artxiboa [+]
VALIE EXPORTek Miguel de Echarri Zinemaldiko zuzendariari bidalitako gutuna (1977) Donostia Zinemaldiaren Artxiboa [+]
Jean Cocteau-k eskuz idatzitako gutuna Antonio de Zulueta y Besson-i (1959) Donostia Zinemaldiaren Artxiboa [+]
Pilar Olascoagaren akreditazioa Berlinaleko 40. edizioan parte hartzeko (1990) Donostia Zinemaldiaren Artxiboa [+]