Donostia Zinemaldiaren zortzigarren edizioan –1960ko uztailean egindakoan–, garai hartan ezezaguna zen 10 urteko neskato batek, Marisol ezizen artistikoaz, izan zuen mundu-aurkezpena. Hilabete batzuk beranduago estreinatuko zuen zineman egindako bere lehen partaidetza Veneziako Zinemaldian, Un rayo de luz (Luis Lucia Mingarro) filmarekin. Antzezleak Donostiara egindako lehen bisitaldi hura erregistratuta du Zinemaldiaren artxiboak: Josefa Flores González gazte-gaztea Maria Cristina hotelean posatzen ageri da, urrats bat sotilki aurreratuta duela.

Marisol hasiberri bat erretratatzen digu argazkiak, elite kulturalari aurkeztua izateko eta nazioartean famatu bihurtzeko etorria Donostiara, Francisco Franco diktadorearen aurrean egindako emanaldi batean Manuel Goyanes ekoizle espainiarrak «deskubritu» ondoren.

Sotilki aurreratutako urrats horrek esanahi ugari izango zituen. Marisol berehala bihurtu zen Estatuko pertsona ezagunenetako bat, eta fenomeno masibo bilakatzeaz gain, haize berriak ekarri zituen nola erregimenera hala zinema espainiarrera. Marisolen irudiak arrakastaz gorpuztu zuen zinema folkloriko, musikal, «argi eta kolorezko» baten marka, erregimen modernizatu baten ideia transmitituz. Aurrerakada horrek etorkizunarekiko begirada baikor bat ere sinbolizatuko zuen, eta, Marisol bera bezalaxe, Espainia loratzear egoteko eta esperantzagarria, gaztea eta modernoa izateko ideia transmititzen zuen, begi urdineko neska ilehori baten bitartez feminitatearen irudi ikusgarri eta berritua zabalduz, gainera. Irudi pertxenta, aingerutarra eta kanporakoia, estatu-arazo eta kanporako proiekzio bihurtua.

Aktorea behin baino gehiagotan itzuliko zen Donostiara, bizkor-bizkor igo ahala baina, halaber, industriatik pixkanaka eta nahita aldenduz joan zen heinean. Artxiboaren argazki-funtsak Marisolen urratsen aztarna erregistratzen du: 1963an, “Cendrillón” zineklubak antolatutako eta Sonika-Bo programatzaileak eta Parisko Zinematekak bultzatutako haurrentzako zinema-programarekin batera; 1967an, fan-fenomenoaren eta alfonbra gorrian gorde beharreko errituen artean; eta 1985ean, jada Pepa Flores izenarekin sinatzen eta, horrenbestez, iraganeko edozein herentziarekin sinbolikoki hausten, agian bere azken agerraldi publikoetako bat izan zena, Juan Cañok zuzendutako eta Zinemaldiaren 33. edizioko Zabaltegi-Zuzendari Berriak sailean aurkeztutako Caso cerrado filmaren prentsaurrekoan.

2021ean Zinemaldia 70: historia posible guztiak ekimeneko taldeak Zinemaldiaren lehenengo edizioetan Donostian izandako zinema-industriako zenbait zinemagile, aktore eta profesionalen lehen urratsei eskainitako erakusketaren bitartez –kontuan izan behar da ordura arte glamourraren eta izar handien errepertorio txiki baten medioz funtsatzen zituela Zinemaldiak beren ikusizko historia– Zinemaldiko narratibetan oharkabean igarotako tentsio politikoen, genero-tentsioen eta klasearekin lotutakoen berri eman nahi zen.