Nicholas Ray zinemagile estatubatuarra —Jean-Luc Godardek aldarrikatu zuenez, zinemagile harekin hasi zen benetako modernitatea— bitan izan zen Donostia Zinemaldian. 1964an izan zen Donostian lehenengoz, lehiaketaren 12. edizioko Nazioarteko Epaimahaiko kide gisa, Elia Kazan bere mentoreak Ameriketako Sail Ofizialean America, America (1963) estreinatu zuenean. Hamarkada bat geroago, Nazioarteko Epaimahaiaren presidente gisa itzuli zen, ohore guztiekin: bere obrari eskainitako atzera begirako ziklo bat programatu zen eta, harekin batera, argitalpen monografiko bat egin zen. Omenaldi horretarako, Rayk berak gutun bat bidali zion Miguel de Echarriri, A Women’s Secret (1949), Flying Leathernecks (1951), Run for Cover (1955) eta halako filmak ez sartzeko proposamen batekin. Egileak bere pelikularik esperimentalena —We Can’t Go Home Again (1973) film kolektiboa, Rayk 1979an hil zen arte lantzen jarraitu eta Harpur Collegeko ikasle talde batek hura hil ondoren amaituko zuena— proiektatzea nahi zuen arren, Zinemaldiak ez zuen programazioan sartu.

Zinemaldiaren artxiboak 1965eko gutun bat du erregistratuta, desagertutako Jugoslaviako Errepublika Sozialistatik bidalia. Gutun horretan, Nicholas Rayk agertoki liluragarri bat marrazten zuen: Zinemaldiaren 1964ko edizioan zegoela, kamera-operadore bat ezagutu eta kontratatzea erabaki zuen, bere hurrengo proiektuan lagundu ziezaion. Alabaina, inoiz ez zen halako pelikularik existitu.

Gerra Hotzak tentsio ideologiko handiak piztu zitueneko garaian, Nicholas Rayk, zenbait urtez geroztik industriatik aldenduta egonik (izan ere, disidentzia izan ezik den-dena barkatzen zuen industriak), Belgraden ezarri zuen bere bizilekua, hein handi batean, Avala Film ekoiztetxe serbiarrak egindako eskaintzak zirela-eta. Proposamenen katalogoaren artean, Ray The Doctor and the Devils film luzean buru-belarri lanean hasi zen, eta horren kontzentratuta zegoen proiektu horretan, ezen Donostia Zinemaldiko 13. ediziora joateko gonbidapena ez zuen onartu. Azkenik, hainbat arrazoi zirela medio —gehienak Avala Filmen arazo ekonomikoekin lotuak— film hura ez zen sekula argitaratu.

Zinemagileak Donostia Zinemaldira egindako bi bisiten artean igarotako hamar urteetan, Nicholas Rayk ozta-ozta lortu zuen film luze bat filmatzea baina, hala eta guztiz ere, dokumentu hauek zinemaren beste istorio bat erakusten eta marrazten dute: amaitu gabeko filmena, zinema-jaialdiena etorkizuneko lankidetza eta proiektuetarako leku emankor gisa, izan zitekeen zinemarena.