1959an, Donostia Zinemaldiak bere aldizkari ofizialaren bi ale berezi banatu zituen Cannes eta Veneziako zinemaldietan. Helburua argia zen: FIAPFek «lehiazko zinemaldi ez espezializatu» kategoria gutiziatua eman zion Zinemaldiari 1957an eta Donostiak nazioarteko zinemaldien elitearekin tratua zuela jakin behar zuen munduak. 1959ko maiatzean Cannesen banatutako frantsesezko ale hark ez du zalantzarik uzten Zinemaldiak kultura-diplomaziazko eragiketa bat abiarazi zuela: Zinemaldiaren ospea, halaber, bere azala aldatzen saiatzen ari zen Espainia frankista baten isolamendua suntsitzeko modu bat ere bazen. Antonio de Zulueta y Besson (Zinemaldiaren zuzendaria 1957tik 1960ra bitartean) eta Carlos Fernández Cuencaren (Espainiako Zinemateka Nazional zeritzonaren buru eta geroago, 1963tik 1966ra bitartean, Zinemaldiaren zuzendari izango zena) azaleko testuak argigarriak dira: Zulueta y Bessonek Donostia «gure Mendebaldeko Europa zaharraren kultura-indarrarekin» bat egitea ospatzen zuen; Fernández Cuencak, berriz, «nire herrialdean munduko harremanekin irekitasun-handienetakoa duen hiri baten» mugako izaera goraipatzen zuen. Halaber, ale horrek urte horretako uztailean egingo zen edizioaren alderdi kosmopolita eta irekienetakoak iragartzen zituen: René Clair zinemagileari egindako omenaldia (Donostiako Zineklubaren inguruan bildutako gazte sutsuez –besteak beste, Javier Aguirre, Elías Querejeta edo Antxon Eceiza– osatutako talde batekin antolatu zen antolatua); «Bruselako hamabiei» buruzko ikastaro eta atzerabegirako bat (1958ko Erakusketa Unibertsala zela-eta 117 adituk hautatutako zinemaren historiako film onenen zerrenda bat dira «Bruselako hamabiak»); eta euren filmak lehiaketara bidali zituzten herrialdeen zerrenda (Txekoslovakia, Polonia eta halako herrialde sozialistak barne hartzen zituen zerrenda horrek, eta geroago, Bulgaria, Hungaria eta Jugoslavia ere sartuko ziren; frankismoaren sektorerik atzerakoien artean oso polemikoa izan zen arazo hori). Alabaina, asmo horietako batzuek aurre egin behar izan zieten askatasun politikorik gabe egiten zen nazioarteko jaialdi batek ezinbestean aurre egin behar zien paradoxekin. Bruselako zikloan programatutako lau lan zentsuratu egin ziren azkenean: hautatutako hiru film sobietarretatik (Dovzhenko, Eisenstein, Pudovkin) bat ere ez zen iritsiko Zinemaldiko pantailetara, ezta Citizen Kane ere. Bestalde, Zuluetaren agintaldia urtebete geroago amaituko zen, Zinema Eskolen Nazioarteko Lehen Topaketara joan ziren ikasle gazteek zentsura frankistaren aurka egindako kritiken ondoren, dimisioa aurkeztu behar izan baitzuen.