1966an, Habanako Lehen Konferentzia Trikontinentala ospatu eta hilabete gutxira, Tunisian Kartagoko Jardunaldi Zinematografikoak sortu ziren. Tahar Cheriaa zinemagileak sortu zuen ekimen hori, Tunisiako Errepublikako Kultura eta Informazio Gaietarako Estatu Idazkaritzaren babespean, orain arte Afrikan jardunean egon den ekitaldi zinematografikorik zaharrena den honetan.

Lehen edizio hartan, Ousmane Sembène “zinema afrikarraren aita” zenak Urrezko Tanita irabazi zuen La Noire de… (1966) film luzearekin. Kartagoko esperientziaren ostean, Alimata Salambere politikarekin batera Afrikako beste zinemaldi handi bat sortu zuen Sembènek, FESPACO (Festival Panafricain du Cinéma et de la Télévision de Ouagadougou) izenaz, hiru urte geroago Burkina Fason inauguratua.

Momentu horietan nazioarteko zinemaldien mapa berridazten ari zuten ikasle- eta gizarte-mugimenduen, independentzia-borroken ondoren eratu berri ziren errepubliken (1957a Tunisiaren kasuan) eta botere kolonialetatik nahita urruntzearen alde egin zuten herrialdeen mundu giro batean, zinemaldi horiek nortasun zinematografiko propioa aldarrikatzeko espazio gisa sortzen ziren, mendebaldeko zinemaren eragin hegemonikoetatik urrundu nahaian. Ez da ustekabekoa 1970ean, Kartagoko Zinemaldiaren esparruan, Zinemagileen Federazio Panafrikarra (FEPACI) sortu izana, Hego-Hego lankidetza zinematografikorako oinarri bat garatuko zuena, Afrikako, Latinoamerikako eta Asiako herrialdeekin batera.

1968ko bigarren ediziorako (Tunisiar Zinemaldia bi urtean behin ospatzeko planteatu zen hasiera batean, Kartagoko Antzerki Jaialdiarekin txandakatuz), Tahar Cheriaak gonbidapen bat bidali zion Miguel de Echarri Donostia Zinemaldiko zuzendariari, eta bere gutunari zinemaldi berriaren oinarri arautzaileak erantsi zizkion. Bi zinemaldien arteko korrespondentziaren aztarna bakarra den dokumentu horretatik, zinemaldi tunisiarraren helburuak oinarritzen dituzten irizpideak ondorioztatzen dira: Afrikako zinemagile eta kritikari gazteentzako topagunea izatea, zinema arabiarrari eta Saharaz hegoaldeko zinemari arreta berezia eskaintzea zinema afrikarrak munduan duen lekuari buruzko gogoeta eztabaiden, filmen proiekzioen eta industria topaketen bitartez. Beste helburu batzuen artean, nazioartekotzea, iparraldearen eta hegoaldearen arteko elkarrizketa-zubiak sortuz, hobekuntza zinematografikoari dagokionez. Bere argitalpen-ildoa zinema konprometituak eta militanteak babesteagatik eta jatorrizko herrialdeetan zentsura pairatu zuten filmak Kartagon erakusteagatik bereizten zen.

Kartagoko zinemaldiaren historian zehar, Sara Maldoror, Youssef Chahine, Med Hondo, Safi Faye eta Michel Khleifi zinemagile ospetsuak igaro dira, azken hau 1988an Urrezko Tanita irabazi zuen, urtebete lehenago Donostia Zinemaldiko Urrezko Maskorra irabazi ondoren Urs al-jalil (Ezkontza Galilean, 1987) filmarengatik.