1989ko azaroaren 9an, mugak ireki ondoren, modu sinbolikoan eraitsi ziren 1961etik hesi fisiko eta ideologiko gisa erabili ziren, eta Berlin hiriaren ekialdea eta mendebaldea 28 urtez zatitu zituzten, lehen adreiluak. Gabonak baino hiru egun lehenago, Brandemburgeko ateak bere ateak irekitzen ditu, eta, horrekin batera, herrialdea merkatu kapitalistan sartzen da, ekialdeko zatiak mendebaldeko moneta hartuz eta 1990eko azaroan Alemaniaren bateratze formala bukatutzat emanez. Gerra Hotzaren amaieraren oihartzunak Donostia Zinemaldiaren 38. edizioaren programazioan ere nabari dira, Zabaltegi sailean Im Glanze dieses Glückes (En el resplandor de la felicidad) film kolektiboaren mundu mailako estreinaldia hartuz.

Harresiaren bi aldeetatik zetozen Tamara Trampe, Johann Feindt, Helga Reidemeister, Jeanine Meerapfel eta Dieter Schumann artistek osaturiko Brick ins Land [Herrialdeari begirada bat] kolektiboak errealizaturiko filma honek, herrialde baten norabide berria erregistratzen du, baina baita aro baten amaiera ere. Erretorika politikoa eta umorea konbinatzen ditu Harresiaren enkante bateko irudiak eta Stasiko kideen aitortzak tartekatuz. Kolektiboaren ordezkari gisa, Donostiara etorri ziren RFAko Helga Reidemeister eta RDAko Tamara Trampe, eta Zinemaldiko aldizkari ofizialean betikotu egin dute bateratze-prozesuaren inguruko beren pentsamendu kritikoa.

Edozein gertakariren aurrean artistek hartu behar zuten aurrealdeari buruzko Berthold Brechten esaldia erreferentziatzat hartuta, Trampek eta Reidemeisterrek beren kolektibo kulturala batasun izpiritu batekin definitzen zuten, ziurgabetasun garaietan hormaren hesi sinbolikoa euren sorkuntzen bidez zeharkatzeko aukera eman ziena. Bateratze-prozesua eman zen moduekiko arbuioa agertzeko zalantzarik izan ez bazuten ere, “saldoen likidazio baten antzeko zerbait izan da, Estatu Batu txiki batek egingo zukeen bezala”, biak gogotsu agertu ziren “xurgatze” modu horiek eraginik izango ez zuen zinema baten aukeraren inguruan. Oroitzapenen kontainer handi gisa, taldearen alderdi teorikoa ere erregistratzen du aldizkariak: kolektiboak idatzi eta Zinemaldiaren amaiera egunaren bezperan argitaratu zen manifestuaren laburpen bat.

Helga Reidemeisterren lanak musika eta sindikalismoa (Lokomotive Kreuzberg, 1975), ikasle mugimendua eta ultraeskuinaren militarizazioa (Aufrecht gehen. Rudi Dutschke-Spuren, 1980) eta Beltzez Jantzitako Emakumeen mugimendu internazionalista (Frauen in Schwarz, 1997), hartzen ditu bere baitan besteak beste. Tamara Trampek, bere aldetik, oroimenari heldu zion bere lanaren ardatz nagusi gisa, Der schwarze Kasten (1992), Wiegenlieder (2010) edo My Mother, a War and Me (2014) bezalako filmekin eta bere ekoizpen artistikoa dibertsifikatu zuen bereziki dramaturgiaren alorrean, berrogeita hamar proiektu zinematografiko eta teatral baino gehiago burutuz. 1990eko Donostian, zauri ireki berriekin eta konpromiso politiko eta artistiko nabariarekin, zinema dokumental eta militantearen alorrean ezinbestekoak diren ahotsetako bi elkartu ziren.